What Is Your Name? Part 2 (1953)
- Mateusz R. Orzech
- 3 lut 2022
- 3 minut(y) czytania

Tytuł polski: brak
Tytuł angielski: What Is Your Name? Part 2 aka Always In My Heart Part 2
Tytuł oryginalny: 君の名は 第2部/ Kimi no na wa, dai ni bu (Twoje imię to..., część 2.)
Poprzednia część filmu została omówiona tutaj.
Reżyseria: Hideo Ōba
Scenariusz: Takao Yanai
Studio: Shochiku
Dystrybucja: Shochiku
Premiera: 15.09.1953
Obsada: Keiko Kishi, Keiji Sada, Chikage Awashima, Yumeji Tsukioka, Yuji Kawakita, Toshiko Kobayashi, Mie Kitahara, Hitomi Nozoe, Keiko Awaji, Chishū Ryū, Haruyo Ichikawa, Yūko Mochizuki, Eijirō Yanagi, Shinichi Himori i inni.

O czym:
Kontynuacja losów nieszczęśliwie zakochanych w sobie Machiko i Atomiyi, którzy wciąż nie mogą się ze sobą spotkać.

Omówienie:
Druga część trylogii What Is Your Name? kontynuuje wszystkie wątki zaprezentowane w poprzedniej części, jak również dodaje drugoplanowy wątek pięknej Yumi, która zakochuje się w Atomiyi, podczas jego pobytu w Hokkaido, gdzie – oczywiście nieskutecznie – próbuje uciec od problemów tokijskiego życia.
Druga część styka ze sobą niemal wszystkie postaci, sprawiając, że pojawia się tu wiele interesujących interakcji. Najciekawsze z nich dotyczą kontynuacji wątku niechęci Japończyków wobec dzieci mieszanego pochodzenia. Asa została przedstawiona jako reagująca nader negatywnie na dziecko przyjaciółki Ayi, stając się niejako twarzą „normalnych” ludzi, lecz oczywiście jej nastawienie będzie ewoluowało na przestrzeni filmu, dzięki osobistemu kontaktowi z dzieckiem. Zaprezentowano również spotkanie wysokich rangą urzędników, podczas którego mężczyźni stwierdzają, że ani dzieciom mieszanego pochodzenia, ani ich samotnym matkom nie należy się żadna pomoc ze strony rządu. Ich pogarda wynika oczywiście z ignorancji i niechęci wobec Ameryki (która w tamtych czasach wciąż okupowała Japonię). Jedyną osobą, stającą w obronie kobiet i dzieci jest Atomiya, gwałtownie reagujący na opinie innych mężczyzn. Jest to o tyle znamienne, że protagonista jest zwykle przedstawiony jako bardzo cichy, unikający konfliktów człowiek, lecz w tej kwestii nie jest w stanie powstrzymać się przed emocjonalnym zaangażowaniem się w sprawę.
W kontekście głównego i praktycznie wszystkich pobocznych wątków produkcja nie robi żadnego znaczącego kroku naprzód zadowalając się przestawianiem postaci z miejsca na miejsce i powtarzaniem tych samych problemów w różnych konfiguracjach. Jedyną nowością jest wprowadzenie i rozwiązanie wątku Yumi (żywiołowo odegrana przez Mie Kitaharę), emocjonalnej młodej Ajnoski. Relacje Japończyków z Ajnami to oczywiście historia na zupełnie inny czas, lecz należy pamiętać, iż Japończycy zniszczyli cały lud Ajnów, rdzennych mieszkańców Hokkaido. Potomkowie Ajnów spotykali się – i do dzisiaj się spotykają – z rasizmem i traktowani są jako przedstawiciele gorszej rasy; warto przy tym pamiętać, że prawdziwych Ajnów w Japonii obecnie już nie ma. W What Is Your Name? Part II ten temat jest traktowany w dwójnasób. Z jednej strony Atomiya i jego przyjaciel traktują Yumi i innych Ajnów z szacunkiem; Atomiya nawet zgadza się na ślub z dziewczyną, do czego zresztą namawia go przyjaciel. Gdy jednak pojawia się możliwość związku z Machiko, wtedy mężczyzna nie ma problemów z obcesowym ignorowaniem Yumi – przedstawioną jako rozhisteryzowaną i niekontrolującą emocji dziewczynę, co w dość stereotypowy sposób daje wymówkę Atomiyi na jej porzucenie. Konstrukcja fabularna filmu jest ostatecznie ułożona tak, aby wyraźnie zasugerować, że Ajnowie powinni wiązać się między sobą. Gdy Yumi w końcu popełnia samobójstwo, jej śmierć – choć wyraźnie zaznaczona – praktycznie w ogóle nie powoduje w nikim wyrzutów sumienia, ani nie niesie ze sobą żadnych konsekwencji czy to dla stanu mentalnego bohaterów, czy to dla fabuły. Sprawia to również, że cały, dość długi wątek, rozgrywający się w Hokkaido wydaje się być wyrwanym z całości fragmentem bez większego wpływu na ogólną historię.
Poza tym – jako bezpośrednia kontynuacja poprzedniego filmu, tworzona przez tę samą ekipę i praktycznie w tym samym czasie – produkcja nie odróżnia się stylistycznie od pierwszej części.



Comments