Pierścionek zaręczynowy (1950)

Tytuł polski: Pierścionek zaręczynowy

Tytuły angielskie: Wedding Ring / Engagement Ring

Tytuł oryginalny: 婚約指環 / Kon'yaku yubiwa

Reżyseria i scenariusz: Keisuke Kinoshita

Produkcja: Kinuyo Tanaka Productions i Shochiku

Dystrybucja: Shochiku

Premiera: 01.07.1950

Obsada: Kinuyo Tanaka, Toshirō Mifune, Jūkichi Uno, Nobuko Otowa, Kenji Susukida i inni.

Fabuła:

Michio Kuku (Jūkichi Uno) jest ciężko chorym weteranem drugiej wojny światowej, który został wysłany na front zaraz po ślubie, przez co jego małżeństwo z Noriko (Kinuyo Tanaka) nigdy nie wytworzyło silnych więzi między partnerami. Nowy lekarz Michio - dr Ema (Toshirō Mifune) - zakochuje się z wzajemnością w Noriko, co prowadzi parę do emocjonalnych rozterek, wynikających próbami pogodzenia przez nich zakazanego uczucia z zachowaniem moralności.

Omówienie:

Keisuke Kinoshita zalicza się do reżyserów, którzy nader często w swoich dramatach uciekali się do nadmiernej czasem ckliwości w przedstawianiu sercowych rozterek swoich bohaterów. Pierścionek zaręczynowy należy do grupy tych właśnie produkcji: wiodących prym w melodramatycznej i nazbyt emocjonalnej prezentacji fabuły. Fabuły, która jest również nadto przewidywalna. Film stanowi klasyczną wariację nt. zakazanej miłości, gdzie protagoniści staczają z góry skazaną na przegraną walkę za swoimi uczuciami. Oznacza to, że doskonała Kinuyo Tanaka większość czasu spędza tu ze łzami w oczach lub płacząc, po czym na koniec podejmuje moralnie słuszną i bezpieczną decyzję. Niezbyt ambitne romantyczne dramaty były – i nadal są – gatunkiem popularnym, zwykle jednak w rękach Kinoshity stawały się czymś więcej niż miernej jakości wyciskaczem łez; niestety nie jest tak w tym przypadku.

W kontekście formalnym Pierścionek zaręczynowy przedstawia nader solidne wykonanie. Jest to kolejny wyglądający bardzo atrakcyjnie dramat, pełny przyciągających uwagę kadrów, jakie często zajmują uwagę widza silniej niż fabuła. Kinoshita przykłada też wagę do rekwizytów, w tym tytułowego pierścionka, którego obecność lub nieobecność na palcu Noriko wskazuje na jej aktualny stan mentalny. W główną rolę męską wcielił się tu legendarny Toshirō Mifune; prezentuje on tutaj – wbrew wizerunkowi twardziela z jakim się go zwykle kojarzy – emocjonalnie rozedrganego młodego mężczyznę. Kontynuując motyw wszechobecnej ckliwości także i jemu zdarzy się ronić łzy z powodu niespełnionej miłości. Jedyną większą wadą w kwestii stylistycznej jest ścieżka dźwiękowa autorstwa Chūjiego Kinoshity, brata reżysera. Jest ona zdecydowanie zbyt głośna i zbyt często uciekająca się do tanich trików, mających na celu wzbudzenie emocji wśród widzów.

Pierścionek zaręczynowy stanowi zatem jeden z mniej udanych obrazów Keisuke Kinoshity; choć wizualnie atrakcyjny i z obsadą, w której centrum znajdują się jedni z najwybitniejszych aktorów, to również odnoszący fabularną porażkę. Stąd też będzie w stanie zainteresować jedynie fanów obsadzonych tu aktorów oraz największych miłośników romantycznych dramatów.